jestem zmęczona
przekroczyłam granicę
dzielności
to nie przeszkadza dalej żyć
tylko stres wielki i smutek
nie krzyczę z bezsilności
nie wierzę
że mogę coś zmienić
nie umiem się poddawać
nie umiem narzekać
nie lubię mazgajstwa i dupowatości
zapętliłam się w tym wszystkim co stanowi
dzień
związek
pracę
obowiązki i marzenia
żyję obok kogoś
bo nie z kimś
odbiera mi energię
dając w zamian pustkę…
zachwiałam się na progu domu
może słabe mam fundamenty
może dopadł mnie dreszcz
zwątpienia
może wspomnienia obudziły licho
muszę się zatrzymać
nie wystarczy odwrócenie głowy
trzepnięcie po łapkach
musi zaboleć
mocno
teraz
już
by za zakrętem
nie zderzyć się
z nadchodzącą
niewiadomą...
wstrętne kitle
odpychające spojrzeniem
warknięciem
od progu przychodni
karetki
oddziału ratunkowego
przy boleści serca
na granicy
utraty przytomności
padaniu na pysk
po przejściu kilku kroków
zdiagnozowany rozmową telefoniczną
odsyłającą Cię
do zakaźnego
na wymaz
tam
przetrzymywany pod drzwiami
przyjmujesz spokojnie
głośno wyrażoną opinię
o zawracaniu głowy
a może tyłka
w tym czasie czekający
na ławeczce
kolejny wyrzucony z Olsztyna
obwarczony w Ostródzie
facet kaszlący krwią
przez telefon informuje żonę (chyba)
że jak go nie przyjmą
to zdejmie maseczkę
i odwiedzi przed powrotem do domu
kilka sklepów
restauracji
kolejna jazda
kolejne dni i kilometry
odwracam się od paskudy z ratunkowego
która po jednym rzucie oka
sarkastycznie stwierdza
że konował kierujący Cię
na SOR
to idiota
bo zawału na EKG nie widzi
by nie zareagować agresywnie
nie chcę siedzieć
i nie chcę
by to coś
zostało bohaterką
oddziału ratunkowego
mam gdzieś
czy to zawał
wyrostek
hemoroidy
to Człowiek
podłoto w bieli
czy zieleni
w końcu też trafisz
na jakiegoś padalca w kitlu...
ze zbędnym pośpiechem
w tle
zaliczyłam w pracy
kant krzesła
niszczarkę
podłogę
ozdabiając
kolano tęczą
czaszkę śliwką
co do żeber
to jeszcze nie wiem
ale
dobrze nie jest...
remont